Je houdt het niet tegen; we worden allemaal ouder. Hoop ik… Ik ben formeel net 50 jaar geworden. Ik zeg formeel, omdat ik me jonger (43 ofzo) voel en me daarnaar gedraag. Mijn omgeving beaamt dit gelukkig grotendeels.
Met het toenemen van de leeftijd krijg je al snel de geijkte opmerkingen over menopauze, penopauze en midlife crisis. Enkel en alleen omdat je op een bepaalde datum geboren bent en dus nu een bepaalde leeftijd hebt. Bijzonder.
Ik snap dat ik persoonlijk nu een nog makkelijker slachtoffer ben nu ik motorrijlessen heb en de motor zelfs al gekocht heb. Stond al veel langer op mijn vizier (ja ja ja…) dan dat mijn 50e verjaardag dichterbij kwam, maar het wordt toch aan elkaar geknoopt.
De wijze waarop jij je kleedt draagt ook bij aan de leeftijdsopmerkingen. Zo heb ik een tijdje terug hagelwitte halfhoge sneakers gekocht. Omdat ik ze mooi vind. Of ik er jonger door lijk? Interesseert me totaal niet. Ik vind ze mooi. Punt. Wordt echter ook onder midlife crisis geschaard.
En wat moeten we met al die oordelen en stigmatisering? Helemaal niks! Echt! Lull’n lat’n zei mijn oudoom uit Groningen altijd. En zo is het.
Waarom? Omdat jij je gevoel en intuïtie mag volgen. Niet je leeftijd of de mening van anderen. Doe wat goed voelt en dat an sich zal ook weer goed voelen.
Wat laten we ons toch leiden door de mening van anderen. Door het beeld wat we mogelijkerwijs zouden kunnen creëren. Door de conventies die we met elkaar in stand houden. Wat zullen ze wel denken?!
Zolang jij je beseft dat je een keuze hebt, heb jij de regie. Een keuze over de mate waarin jij je aangesproken voelt. De mate waarin jij je conformeert. Je laat leiden door de mening van anderen.
Ik steeds minder. Ik kies voor mezelf. Niet tegen anderen, maar niettemin voor mezelf. En dat voelt goed en authentiek. Het geeft rust en maakt me blij. Doe je mee?
– Bart M. Diepenbroek
Generiek vinden we, thuis en in ons werkende leven, alles op de mens-as lastig. Zo zijn we snel bang om te kwetsen en om een impopulaire keuze te maken, want dan worden we in beide gevallen minder leuk gevonden. En dat heilig verlangen om geliefd te zijn maakt vaak meer kapot dan handig is.
Ergens in de trein merkte ik mijn eigen gedachte met een glimlach op, ‘we zijn ook gewoon zoogdieren met laptops’. We willen overleven en omdat te doen moeten we het gevaar aftasten dat bij verandering kan horen. Het is angst.
Ik vind het altijd fascinerend hoe iedereen op een andere manier naar de wereld kijkt. Als je tien mensen naar een schilderij laat kijken en hun mening vraagt, is de kans groot dat je ook tien verschillende antwoorden krijgt. Iedereen heeft zijn eigen associatie bij wat hij ziet.
