Goudkoorts

Het is één van die ultiem Nederlandse dingen die we doen; bagatelliseren. Kleiner maken, downplayen. Vol trots noemen we dit bescheidenheid. We prijzen elkaar er om, stimuleren en motiveren volgende generaties om ons lichtende voorbeeld te volgen.

Want stel je voor, straks vinden ‘ze’ je arrogant. Oe, Ze.

Onze successen schepen we af als dom geluk en we aanvaarden in het beste geval een opmerking als ‘je hebt er toch best hard voor gewerkt’?

Stel je voor, het is de 19e eeuw, je bent in Californië. Het stoffige, hete, troosteloze West Amerika van die tijd. Je staat dag in dag uit met honger, slaaptekort en uitdrogingsverschijnselen je goudkoorts te botvieren aan een miezerig stroompje in het zand. Er zijn maanden voorbijgegaan, je vond niets. Maar je werkt door, gedreven, je hebt immers een droom en een doel.

En dan, midden in je zeefje… je hart maakt een sprong; het is je gelukt.

Stel je voor dat je collega’s dan zeggen dat je geluk hebt gehad.

Onzin. Je was daar, maanden, jaren. Je hebt gewerkt tot je blaren kreeg en je gaf nooit op. Het goud is geen geluk, het is het resultaat van je harde werken, je hebt het verdiend. Tussen geluk en gelukt zit slechts één letter verschil maar een wereld aan beleving en aanvaarding van je kunnen.

Laten we het Calvinisme, die zogenaamde bescheidenheid uit ons narratief halen. Laten we elkaars successen vieren. Laten we Arrogantie en Zelfvertrouwen weer maximaal uit elkaar trekken, zoals het woordenboek het bedoeld heeft.

Dat zelfvertrouwen dat staat je zo mooi.

– Aukje Westerbeek