Meer Goud

In mijn laatste blog had ik het over successen, over het omgaan met elkaars goud. Over gunnen en vieren, de ongelooflijke waarde van het integere applaus. Daar zit echter nog een stap voor, de stap naar binnen; hoe ga jij om met je eigen successen, je eigen goud? Durf jij trots te zijn op jezelf? Durf jij je over je eigen criticaster heen te stappen?

Ik ken de strijd, je bent zelf vaak je meest genadeloze ‘lekker-korte-feedbackloop’.

We luisteren moeiteloos en met een verontrustende vanzelfsprekendheid naar die interne stem die ons verteld wat we allemaal niet goed hebben gedaan. De dagelijkse opsomming van ons falen dat als een boodschappenlijstje met ons meereist in de binnenzak.

We gaan vervolgens vaak met de ander om zoals we met onszelf omgaan: weinig opbouwend kritisch. We houden onuitgesproken lijstjes bij van het kunnen en falen van de ander als brevetten van vermogen en onvermogen. We zetten elkaar in op het bewezen en betrouwbare kunnen en diskwalificeren vaak zonder herkansing op waar we gefaald hebben.

Een succesvolle formule voor stagnatie van groei. We houden onszelf en elkaar gevangen in cirkeltjes van uitgesleten paadjes als geiten aan een pin.

Die lijstjes, die gaan we niet overboord gooien. Het is nu eenmaal wat onze hersenpotjes doen, we zijn oordelend geprogrammeerd. Maar wat zou er gebeuren als we de focus op de lijstjes zouden verschuiven? Weg bewegen van véroordelen?

Wanneer we met onszelf en met elkaar afspreken dat we alle zaken die aan de ‘faal’ kant van het leven staan in de komende maand 3x moeten herhalen? Zodat we leren, met vallen en opstaan. En als ze dan nog aan de faalkant staan? Hoppa, verlenging!

Zo maken we van onszelf en van elkaar olympiërs op weg naar goud. Juichend om falen, wetende dat je van vallen het meest leert.

Laten we de dialogen veranderen, intern en extern.

– Aukje Westerbeek