Zoeken

Niks doen helpt je hoofd tot rust te brengen, verlaagt stress en maakt je productiever, maar we zijn het verleerd. In een maatschappij waarin druk zijn ‘normaal’ is, voelt niks doen al snel als falen.

Je hebt het nodig om in je tribe te kunnen zijn. Ook, nee júist als professional. Met gelijkgestemden en met totaal tegen polige mensen. Met mensen die je uitdagen, mensen die je afremmen, mensen die je aanzetten en mensen die je uitzetten.

We luisteren moeiteloos en met een verontrustende vanzelfsprekendheid naar die interne stem die ons verteld wat we allemaal niet goed hebben gedaan. De dagelijkse opsomming van ons falen dat als een boodschappenlijstje met ons meereist in de binnenzak.

Laten we die zogenaamde bescheidenheid uit ons narratief halen. Laten we elkaars successen vieren. Laten we Arrogantie en Zelfvertrouwen weer maximaal uit elkaar trekken, zoals het woordenboek het bedoeld heeft.

Zolang jij je beseft dat je een keuze hebt, heb jij de regie. Een keuze over de mate waarin jij je aangesproken voelt. De mate waarin jij je conformeert. Je laat leiden door de mening van anderen.

Generiek vinden we, thuis en in ons werkende leven, alles op de mens-as lastig. Zo zijn we snel bang om te kwetsen en om een impopulaire keuze te maken, want dan worden we in beide gevallen minder leuk gevonden. En dat heilig verlangen om geliefd te zijn maakt vaak meer kapot dan handig is.

Ergens in de trein merkte ik mijn eigen gedachte met een glimlach op, ‘we zijn ook gewoon zoogdieren met laptops’. We willen overleven en omdat te doen moeten we het gevaar aftasten dat bij verandering kan horen. Het is angst.